De strijd tegen kanker bestaat dus eigenlijk uit twee gevechten. Het eerste tegen de fysieke aandoening zelf en het tweede tegen mentale vormen, zowel van degenen die de bereikte voorrechten willen behouden, als van de personen die, vanwege sociale indoctrinatie, geen belang stellen in het uitproberen van nieuwe wegen. Naar mijn mening is het tweede gevecht de lastigste en langdurigste strijd. Maar alleen als wij die strijd winnen, kunnen wij ook het gevecht tegen kanker winnen.
Zoals we weten, lopen er op de wereld zowel charlatans als utopisten rond. Maar deze constatering is geen geldige reden om de deuren te sluiten voor vooruitgang en innovaties, vooral wanneer er, zoals in ons geval, geen andere goede oplossingen voorhanden zijn.
Wat zijn echter de criteria om te beoordelen of een behandeling goed is? Wie heeft het recht te oordelen over wie er al dan niet gelijk heeft? Het staat vast dat de vertegenwoordigers en aanhangers van de officiële oncologie, met hun opschepperige ‘betrouwbare wetenschappelijke methodes’, degenen zijn die het minst in aanmerking komen om de juistheid en doeltreffendheid van een andere behandeling dan die van hen te bevestigen. De feiten laten ons zien dat deze in werkelijkheid de uiting zijn van vijftig jaar falen en daarmee vijftig jaar vol strijd en leed. Erger nog, ze vertegenwoordigen een halve eeuw van ideologisch obscurantisme die, door onderdrukking en culturele misleiding, de juiste oplossing voor het probleem kanker in de weg heeft gestaan. Daardoor blijven mensen ziek worden, lijden en overlijden.
Ter vergelijking zou het goed zijn om te weten wat de huidige wetenschappers en de beschermers van onze gezondheid vinden van de behandelingen die een eeuw geleden werden uitgevoerd door wetenschappers die toentertijd als betrouwbaar werden beschouwd en die bijvoorbeeld het oor doorprikten van een patiënt met oorontsteking of tot flauwtes aan toe aderlatingen deden bij mensen die waren getroffen door onbalans in de verschillende soorten gal (gele gal, zwarte gal enz.), ziekten die verantwoordelijk werden gehouden voor onomkeerbare depressies of geelzucht.
Zoals wij nu hoofdschuddend lachen om die waanzin uit het verleden, zullen de wetenschappers van onze tijd op dezelfde manier worden beoordeeld door de wetenschappers van de toekomst, die zich zullen herinneren hoe kanker vroeger werd behandeld door patiënten te vergiftigen, door ze te martelen met bestraling of door ze vreselijk te verminken met chirurgische ingrepen die net zo extreem als nutteloos waren.
Op dit moment wordt de rechtlijnige, uniforme en onverzoenlijke groei van een tumor op geen enkele wijze beïnvloed door de huidige oncologische behandelingen. Betrouwbare statistieken laten zien dat de overlevingskans nog altijd zeer gering is (2-3%).
De rest is propaganda voor de orthodoxe oncologie. Vergeet de genezen tumoren in de borst, het colon en de lymfeklieren, oftewel de zogeheten stokpaardjes van de officiële oncologie: de geregistreerde genezingen komen voort uit leugens, misverstanden, statistische misleiding of toeval, zoals we later zullen zien. Als we namelijk goed kijken, gaat het bij deze veronderstelde therapeutische successen altijd over tumoren in het beginstadium. Bij echte tumoren van grote omvang is het sterftecijfer nog altijd 99,99%.
Het falen, de leugens en het onvermogen kunnen blijven bestaan, omdat ze beschermd en ondersteund worden door de autoriteiten en door het zogeheten erkende wetenschappelijke gezag, ten koste van de waarheid en het welzijn van de mensen.